Woorden rond Mea Vulva

Misschien moeten we af van de schaamte,
af van het versluierde lichaam?

Misschien moeten we de penissen
weer aan de beelden puzzelen en de
vijgenbladen wegtrekken ?

Misschien moeten we gewoon doen wat
'men niet doet', en vagina's, vulva's,
kutten, flamoesjes ... je zegt het maar,
schilderen, boetseren, declameren?

Misschien moeten we heel luid en heel
vaak 'Vulva' roepen, en 'Kut', en niet alleen
als we onze teen stoten?

Misschien moeten we een expo bouwen
vol kutten, vulva's, dozen, spleten met
aandacht voor het plezier, het mooie?

Misschien een expo over pijn en mededogen,
en er heel de wereld mee rondtrekken?

Misschien krijgen we een oor en oog
als we hard genoeg roepen en tonen
hoe mooi en verschillend al die vagina's
wel kunnen zijn?

Misschien als we mensen doen kijken,
en soms zelfs doen nadenken?

Zou het dan kunnen dat één meisje van
14 á 15 jaar nog één minuut langer nadenkt
voor ze aan papa een designerkutje vraagt ?

Zou het dan kunnen dat één van die
onvermoeibare strijdsters tegen de
vrouwenbesnijdenis zich 'wat meer
gesteund weet'?

Zou het dan kunnen dat het dan toch iets
voor iemand..... ergens.... ooit?

----------------
Wat nog juist verborgen blijft. Achter een vijgenblad. Of in slipjes die echt niet veel meer aan de fantasie overlaten. Of onder zorgvuldig gedrapeerde veel te korte rokjes. Het is de poëzie die de vrouw bezingt; het eeuwige raden….
Vrouwelijke naakten; of ze nu gebeeldhouwd, geschilderd of gefotografeerd worden… Steeds weer die schroom om wat “het mysterie van de vrouw” moet blijven echt te tonen. Wie dat wel doet, zoals lang geleden Courbet of vandaag de deelnemers aan de Mea Vulva – tentoonstelling, moet heel wat kritiek en tegenstand verdragen.

De manier waarop Jules Deelder, provocatief, in zijn gedicht alle woorden die gebruikt worden in de Nederlandse taal om de vagina te benoemen, op een rijtje zet en zo van die woordenbrij een ode maakt ontlokt haast iedereen een glimlach. Maar het gedicht maakt ons ook duidelijk dat in de meeste gedichten of romans geen echte woorden gebruikt worden voor die “warme hemel”.

Neen, laat ons eerlijk zijn – alleen in de wereld van de porno worden vagina’s of kutjes echt getoond – worden ze bij naam en toenaam genoemd.
En soms (gelukkig steeds vaker, mag ik hopen) – in bed – aan die ene geprivilegieerde.

De vraag of dat echt zo moet valt mij (ons) lastig. En de vraag of het niet eens tijd wordt dat mensen de kat de bel aanbinden brandt op mijn (onze) lippen.
Want als we de beeldvorming rond het vrouwelijk geslachtsorgaan overlaten aan de wereld van de door chirurgen gebeeldhouwde pornosterretjes dreigen heel wat mensen (meisjes) te vergeten hoe een vulva er in het echt uitziet. Als alles wat er gebeurt met en rond de vrouwelijke geslachtsdelen met eenzelfde schroom behandeld dient te worden, laten we de vulva over aan onzekere meisjes en aan de chirurgen - de zogenaamde estheten - de mannen van het snelle geld.

Want vanzelfsprekend is niet elke arts even konsekwent als Dokter Karim, plastisch chirurg in Amsterdam, die niet voor niets zegt : “zorgvuldige voorlichting over de normale anatomie van de vrouwelijke uitwendige genitaliën met foto’s, publicaties of interactieve presentaties blijkt ongeveer de helft van de patiënten haar referentiekader bij te stellen en (vooralsnog) af te zien van de eerst nog gewenste ingreep.”

In een interview met een andere specialist esthetische chirurgie las ik dat hij bij meer dan 40% van de corrigerende operaties aan de vagina niet begreep waar de vraag van de patiënte vandaan kwam. Wat hem niet belette te snijden, zo bleek.
De schroom om iets bij naam te noemen, de schaamte ook voor wat zo eigen en vrouwelijk is, het ‘verbod’ op het tonen van de vulva zoals ze is, … Het is dus – zo blijkt uit het bovenstaande – niet zo ‘onschuldig’ of ‘respectvol’ als je op het eerste zicht zou vermoeden. Die schroom, schaamte, dat verbod, dat taboe verwijst, zoals elk taboe trouwens, naar ‘angst’…

Er is altijd angst geweest voor al wat dierlijk is in de mens. Zo ook voor zijn / haar sexuele goesting. In het Vaticaan zou een grote en prachtige verzameling penissen verborgen liggen in de spelonken van die rijkelijke paleizen. Die penissen behoorden ooit toe aan fraai gebeeldhouwde torso’s die door toedoen van de kerkleiders, die beter wisten wat goed was voor de mensen, geamputeerd werden.

Toch lijkt de angst voor de vrouwelijke sexualiteit nog groter. Er is angst voor de vernietigende, verslindende macht van de vrouw. In veel culturen (ook in de Christelijke ?) wordt de vrouw beschreven als begiftigd met een fatale aantrekkingskracht die de wil van de man om haar te weerstaan heeft aangetast en hem terugdringt in een passieve rol.

De appel, Eva en de zondeval, de Burka in bepaalde Islamitische strekkingen, het maagdelijkheidgebod dat ook in bijvoorbeeld Turkije nog steeds “afdwingbaar controleerbaar” is, en als meest extreme voorbeeld, de vrouwelijke besnijdenis (http://www.youtube.com/results?search_type=&search_query=female+circumcision+&aq=f). Allemaal gebruiken die binnen culturen of religies de vrees voor de vrouwelijke sexualiteit moeten ‘kanaliseren’. Die angst is mannelijk vanzelfsprekend – het slachtoffer vrouwelijk, alweer vanzelfsprekend.

Zou het toeval zijn dat deze extreme manieren om de angst voor het vrouwelijke sexuele “gif” (denk ook aan de in westerse films populaire personages van de “femmes fatales”) te kanaliseren, ook vandaag nog gedijen in culturen waar de angst, het taboe, de schaamte rond vrouwelijke sexualiteit nog het grootst is ? In culturen waar haast alles versluierd wordt, verborgen blijft, aan het oog van de ander onttrokken, …

Misschien moeten we dus af van de schaamte ? Van het versluierde (letterlijk – “de sluier” maar ook figuurlijk “de warme hemel” ?) Misschien moeten we de penissen weer aan de beelden puzzelen en de vijgenbladen wegtrekken ?

Misschien moeten we gewoon doen wat “men niet doet” en vagina’s, vulva’s, kutten, flamoesjes, … (je zegt het maar) schilderen, boetseren, … Misschien moeten we heel luid en heel vaak “Vulva” roepen, en “kut” (en niet alleen als we onze teen stoten). Misschien moeten we een expo bouwen vol kutten, vulva’s ? Een tentoonstelling over goesting, met humor. Een tentoonstelling over pijn en mededogen. En er heel de wereld (laat ons met Nederland en België beginnen…) mee rondtrekken…

Want… als we hard genoeg roepen. Als we tonen hoe mooi en verschillend al die vagina’s wel kunnen zijn. Als we mensen doen kijken. Doen nadenken misschien zelfs. Zou het dan kunnen dat één meisje van 14 – 15 jaar nog één minuut langer nadenkt voor ze aan papa een designerkutje vraagt ? Zou het kunnen dat dan één van die onvermoeibare strijdsters tegen de vrouwelijke besnijdenis zich “wat gesteund voelt” ? Zou het dan kunnen dat het toch iets voor iemand…

Stef Joos

M E A V U L V A • M O O I K U T

Download hier de volledige tekst van het persbericht

De expo

MEA VULVA

is mede mogelijk

gemaakt door:

28 SEPT. t/m 13 OKT. 2013 • PROZITRON AKEN